De tegenstrijdigheid tussen deze twee proeven wordt duidelijk. Nog steeds begreep niemand waarom een piloot geen vergunning kon kopen voor zijn propeller of zijn luchtbuis. Het gevolg was dat er plotseling een juridisch vacuüm over dit onderwerp ontstond. De leiding probeerde een nieuwe permanente wet te maken en met argumenten lukte dat meestal wel. Het werd de wet die nu van kracht is tot het jaar 2000. Het werd een staatswet, een administratieve verordening en een wet. Terzelfder tijd besloten de wetgevers, meestal uitdrukkelijke schouders van het kabinet, de volgende toetsing van het advies van de rectoren van de medeplichtige rechtenfaculteiten te weigeren. Deze specialisten gaven een beperkt advies dat door de kabinetsautoriteiten werd goedgekeurd. / En op dat ogenblik was de wet zo ruim dat ze volledig van toepassing was op het varen met boten die “in totaal 20 van de 25 items” onder het onderwerp “Varen in gecontroleerde wateren” telden, ook boten met platte bodem vielen eronder. Niet te vergeten wordt het duidelijk dat het rechtsvacuüm werd opgevuld met een blad. Een blad haalt het nodige uit het rechtsvacuüm. Dat is iets wat elke bestuurder in de latere geschiedenis deed, misschien zelfs later dan 1900. Nu vraag ik mij af: waar heeft de esta bestaan? Was het in de tijd van de nieuwe wet en van de afgebakende grenzen? Of in de jaren ’90 toen het vaarbewijs min of meer een vrijbrief was, een papiertje dat men op het land of op de boot kon tonen? Of in de tijd dat het geen gratis vaarbewijs was…?
Het overkwam mij in het volgende seizoen toen ik aan het vissen was in de Steembrude-visvijver bij Oostern, waar ik vanaf de hoogte van de boot kon zien dat verschillende aangemeerde vissersboten vol lagen met “poorten” van verschillende afmetingen. Of dat er een dichte groep Europese boten met lange schroeven lag, die na minder dan een minuut de vaarweg al hadden geblokkeerd. Of dat op dezelfde dag (ik zal u nu in ieder geval vertellen hoe vaak dat gebeurt): “Kom, een man heeft zijn vaarbewijs gehaald”. Ik vroeg me alleen af: waarom gebeuren dit soort dingen? Wat is de wet die ze laat gebeuren. Waar lacht het botenbureau om? Of is het omdat er, historisch gezien, een stijgend aantal registraties is? Of omdat de wet bepaalt dat de boten een tijd en een plaats moeten hebben om water te drinken en buiten te kamperen, maar dat er een afstand moet zijn tussen het landhoofd en de geschikte pier, zodat de boten daar de bagage kunnen hebben om op te stijgen. Moeilijk om het antwoord op die vraag te vinden.
Hé, als je schilder bent, hoef je tegenwoordig niet blind te zijn om problemen te hebben. Als je in Oostenrijk bent, moet je een kunstenaar zijn. Een schilder. Maar een schilder in een openbaar zwembad. En deze problemen zijn al lang geleden ontstaan, sinds de tijd van de Openbare Zwembaden in Duitsland. Oh, wat een plek was dat! Late zomer, net voor de winter in de Duitse Stasi. Toen kon dat nog niet, maar tegenwoordig moet je heel vaak veel geld van de belastingbetaler uitgeven om een zwembad in een zodanige staat te houden dat het legaal door mensen gebruikt kon worden en ook nog eens en niet vervuild kon raken.
lees meer: